مسئولیت اجتماعی را می‌توان نوعی ادای دین به جامعه‌ای دانست که فرصت رشد و باروری را به ما داده است و ما معتقد برانیم که اگر این ادای دین معطوف به یک کار مشخص باشد و استمرار یابد، می‌تواند به ماحصل درخشانی بینجامد. ما در انتخاب مسیر مسئولیت اجتماعی‌مان بر آن شدیم تا بجای ارتباطات سیستمی و ارتقا تکنولوژی برای تسهیل در امور گوناگون، دست یاری برسانیم به انسان‌هایی که بیشتر از ارتقا فناوری به همدلی و همراهی نیاز دارند. کاری که از 1400 شروع شد و ما اکنون به خود می‌بالیم که در طی این سال‌ها آن نقطه از راه، مأمن آرامش و اطمینان خاطر  از درستی مسیر ما بود.

زمینه‌های فعالیت

ما در انجام مسئولیت اجتماعی خود آن گونه رفتار کردیم که دلمان گواهی می‌داد.  شاه‌راه این مسیر به "خانهٔ عماد" منتهی می‌شود. خانه‌ای که سرپناه کودکان بیمار برای مدت‌زمان اقامتشان در تهران است."انجمن اطلاع‌رسانی دیابت گابریک" نیز  مسیر دیگری بود که ما توانستیم با علم خود آن‌ها را یاری برسانیم ."و در نهایت "خانهٔ کودک شمیرانات" آنجایی بود که ما را به فصل اول زندگی بازمی‌گرداند و فرصتی که ما خاطرات خود را در قامت یک کودک دیگر بازسازی کنیم با این امید که لحظه‌های خوش آن روزها، برای آنان نیز رقم بخورد. 

 

خانه عماد 

داستان خانه‌ی عماد از زمستان 1400 شروع شد. تقبل هزینه‌های اتاق شماره‌ی 5 این خانه در خیابان قباد تهران برای مهمانان ناخوش احوال زیر 16 سالیست که به امید بازیافتن سلامتی و شاید برای اولین بار وارد کلان شهر تهران می‌شوند. ما سعی برآن داریم که در میانه‌ی دود و دم تهران دست یاری خود را دراز کرده و خستگی راه را با برداشتن دغدغه‌ی تأمین اسکان از تن آن‌ها دربیاوریم و حالا در باورمان نمی‌گنجد که در سال 1401 اتاق شماره‌ی 5 ما، میزبان 28 خانواده، در سال 1402 پذیرای 30 خانواده و در سال 1403 اقامتگاه 29 خانواده بوده است. تاکنون در طی سال جاری نیز  19 کودک در اتاق شماره 5  از 1 روز تا 47 روز اقامت داشته‌اند و از 17 نقطه‌ی مختلف ایران مهمان اتاق 5 ما بوده‌اند. در تمام این سال‌ها، با قلبی پر از مهربانی، حفظ حریم خصوصی و محرمانگی این فرشتگان کوچک و خانواده‌هایشان را همچون گوهری گران‌بها پاس داشته‌ایم؛ به همین دلیل حتی نام‌هایشان را نیز فاش نمی‌کنیم و این تعهد، اولویت ابدی ما خواهد ماند.

 

 

مهمانان سال جاری اتاق شماره پنج

هشت ماه از  آغاز سال 1404 گذشته است و تا به امروز 19 کودک مهمان اتاق شماره 5 ما بوده‌اند. خیال آن که 19 کودک با تنی بیمار و در شهری غریب دغدغه‌ی اسکان نداشته‌اند همان چیزی است که ما را به ادامه‌ی راه دعوت می‌کند. 19 کودک که شاید شب اول ورود به تهران، صدای بوق و بوی دود آن‌ها را می‌توانست در خود فرو برد اما اتاق شماره 5 همان جایی بود که آرامش را به آن‌ها باز ‌گرداند و یاد خانه را زنده نگه‌داشت.

گابریک، خانه‌ی کودک شمیرانات

انجمن اطلاع‌رسانی دیابت گابریک که هدف از بقا خود را  افزایش آگاهی در زمینه‌ی بیماری دیابت می‌داند، جایی بود که ما ‌توانستیم با علم خود به آن یاری برسانیم. در اختیار قراردادن سیستم MIS با پشتیبانی مادام‌العمر و رایگان به این سازمان مردم‌نهاد، توانست به مدیریت داده‌ها، کاهش اسناد کاغذی، ارتقا تعاملات برون‌سازمانی و  تسهیل استخراج اطلاعات آماری و اخذ راحت‌تر گزارش‌های خروجی بینجامد. خانه‌ی کودک شمیرانات پناهگاه امن کودکان بی‌سرپرست و یا بدسرپرست است که فعالیت خود را از سال 1396 آغاز کرده و ما با آن به کودکی خود سفر می‌کنیم. تأمین هزینه‌های یک اردو، تحقق خیال تماشای ستاره‌ها از دل یک رصدخانه از تهران و... همه‌ی آن چیزهایی بود که ما در خانه‌ی کودک شمیرانات سعی کردیم با آن‌ها خاطره‌ساز باشیم تا با فکر اردوی فردا صبح، شبی از شب‌های این بچه‌ها را غرق در ذوق و شوق کنیم.