فرآیندهای کسب‌ و کار را می‌توان طبق میزان تکرارشان طبقه‌بندی کرد.
برخی از فرآیندهایی که به تعداد بسیار در سازمان تکرار می‌شوند اغلب آن‌هایی هستند که بدون دخالت انسان اجرا می‌شوند؛ مانند سفارش‌دهی اینترنتی بلیت هواپیما. اما فرآیندهایی که عامل انسانی در اجرای آن‌ها دخالت می‌کند نیز می‌توانند به‌کرّات اجرا شوند؛ مانند پردازش ادعاهای خسارت در شرکت‌های بیمه. اگر میزان تکرار زیاد باشد، سرمایه‌گذاری بر مدل‌سازی و پشتیبانی فعال‌سازی خودکار این فرآیندها به‌صرفه خواهد بود؛ زیرا بسیاری از مصادیق فرآیندها خواهند توانست از نتایج این سرمایه‌گذاری بهره‌مند شوند.
از سوی دیگر، برخی فرآیندها تنها به دفعات معدود اتفاق می‌افتند؛ مانند تلاش‌های کلان مهندسی همچون طراحی یک کشتی. برای اینگونه فرآیندها جای تردید است که مدل‌سازی به‌صرفه باشد؛ زیرا هزینه‌ مدل‌سازی به‌ازای یک مصداق از فرآیند بسیار زیاد خواهد بود.
از آن رو که در این‌گونه فرآیندها "بهبود همکاری بین نقش‌آفرینان" باید کانون توجه باشد، به آنها فرآیندهای کسب‌ و کار مشترک گویند.
در فرآیندهای کسب‌ و کار مشترک، هدف مدل‌سازی و فعال‌سازی فرآیند فقط کارآیی نیست؛ بلکه اهدافی همچون ردیابی دقیق آنچه انجام گرفته و تبیین روابط علّی و معلولی بین "وظایف پروژه" نیز در مدل‌سازی دنبال می‌شود.
این جنبه در مدیریت تجربه‌های علمی نیز وجود دارد؛ جایی که سطربندی داده‌ها - Lineage - هدف مهمی برای پشتیبانی فرآیندها است.
از آنجا که هر تجربه از مجموعه‌ای از فعالیت‌ها تشکیل شده است؛ بخش عمده‌ای از تجربیات از طریق تحلیل داده‌ها به‌وسیله‌ نرم‌افزار انجام می‌گیرد.

"داده‌ها در طی گام‌هایی انتقال می‌یابند."

از آنجا که تجربه‌ها باید تکرارپذیر باشند؛ لازم است که روابط بین مجموعه داده‌ها به‌درستی مستندسازی شود.
فرآیندهایی که کمتر تکرار می‌شوند معمولا تمام‌خودکار نیستند و شخصیت جمعی دارند؛ به‌طوری‌که نیاز به تلاش برای ایجاد راه‌حل‌های خودکار از بین می‌رود و هزینه‌ها کاهش می‌یابد.